Myślą, która wydawała nam się bardzo istotna dla tego zamierzenia budowlanego, była chęć przeciwstawienia się tradycyjnemu myśleniu na temat przestrzeni muzealnej. Zamiast zamknięcia cennych eksponatów, dzieł sztuki w zamkniętej przestrzeni budynku i tym samym odcięciu ich od świata, proponujemy w nawiązaniu w odniesieniu do tzw. „bio-obiektu” - otworzenie świata sztuki Tadeusza Kantora. W zamyśle swoim chcieliśmy stworzyć rodzaj gigantycznej gabloty ekspozycyjnej, która sama w sobie wraz ze swą cenną zawartością i „bio-obiektami” czyli widzami, zarówno w jej wnętrzu, jak i na zewnątrz tworzyłaby rodzaj spektaklu. Transparentny, dowolnie interpretowany i wielowątkowo postrzegany budynek muzeum byłby hołdem złożonym ideom Tadeusza Kantora. Nie bez znaczenia byłoby również podkreślenie wyjątkowości miejsca - obiektu, poprzez połączenie bulwaru nadnaturalnej wielkości drabiną, obiektem przestrzennym, który jedynie w sposób abstrakcyjny podkreśla pozorną łatwość dostępu do sztuki tzw. wysokiej. Budynek zaprojektowano jako transparentny, całkowicie przeszklony, jedynie w miejscach uzasadnionych konstrukcyjnie pojawiają się tarcze żelbetowych ścian oraz słupy. Dodatkowym elementem wypełniającym elewacje, który ma pełnić rolę rastra rozbijającego światło słoneczne, będzie siatka stalowa zamocowana wewnątrz zestawów szklanych. Wielkość oczek siatki będzie miał wpływ na ilość światła wpadającego do wnętrza budynku. Przeszklenia zaprojektowano również w płaskim dachu, który zwieńczony jest klapami wolnych, ulatujących w niebo idei. Nowoprojektowany budynek połączony jest z budynkiem Starej Elektrowni przeszklonym łącznikiem, który równocześnie stanowi przedłużenie sal ekspozycyjnych muzeum. Łącznik jest równocześnie wejściem głównym do budynku.